|
|
||
|
هوالحبیب فریاد نه؛ می‌بینم. خسته و وامانده، سرشار از تهی، لبریز از بیهودگی شده‌ای... بعد از زمانی طویل، بعد از این همه تقلا و تلاش، چشم گشوده‌ای و خود را در نقطه شروع دیده‌ای چه حسرت عظیمی! چه درد تمام ناشدنی! همه این مدت را تنها دور خود چرخیده‌ای، عین فرفره‌ها [و فرفره‌ها همیشه خودشان را دور می‌زنند نه دیگران را!] فریاد نه؛ می‌شنوم تنها بدون او یعنی، حکایت مور و سینه سنگی سیاه یعنی، آتشی که ثانیه‌هایت را سوزانده یعنی، سایه سنگین نبودن یعنی باز... فریاد نه؛ می‌دانم، می‌فهمم حالا نوبت توست! باور کن خودت و بودنت را و دل ، تا بشویی و دست‌ها، تا بالا بیاوری و قد بکشی تا جایی که سرانگشتانش را حس کنی. او به انتظار نشسته است تو را هر لحظه...
|
дrcĦIVé
|
|
