|
|
||
|
هوالحبیب پاییز است و ما دلمان از سرخی انارها خون...
هوالحبیب گیسوانش سپید شد قامتش خمید پیر شد! چهل منزل خورشید را روی نیزه دیده بود
هوالشهید دست دراز می‌کنم سمت آن دخترک که گوشه عبای مادرش را سخت چسبیده اما واژه‌ها در دهانم می‌ماسند وقتی می‌بینم به پهنای صورت می‌باری... هوالمحبوب کسی میان معرکه فریاد می‌زند طفلی گم شده است صدایش میان شیهه اسب‌ها گم می‌شود تو، بند بند بدنت می‌لرزد و من، واژه‌هایم به اشک می‌نشینند
هوالحبیب ببین عشق چه شوری به پا کرده شهید آورده‌اند این بار اما بی سر... بی دست ... اربا اربا... ببین اکبرمان رفته و دوباره اصغر آمده است
|
дrcĦIVé
|
|
