هوالحق

کاترین اشتون، جان کری، ظریف و دور چندم مذاکرات. واژه هایی که دیگر جز لاینفک اخباری است که در قاب تلوزیون می بینیم و در تیتر درشت روزنامه ها دنبال می کنیم و بیش از پیش در پایان خوشش مردد می شویم. تردید حق ماست چون در آن طرف میز با آدم هایی مواجه ایم که هیچ گاه برای دادن امتیاز یا از سر خیرخواهی حاضر به مذاکره با ما نبوده اند. درصورتی که اگر نتایج مذاکرات به نفع ایران هم پایان بگیرد باید ته دلمان بلرزد از این فکر که نکند آمریکایی ها بزنند زیر حرف هایشان. با رجوع  به حافظه تاریخی خود از آمریکا و سردمدارانش جز شیطنت و حربه چیزی سراغ نداریم. آمریکا همان شیطان بزرگی است که حضرت روح الله(ره) می فرمود. لشکرکشی به طبس، دسیسه چینی برای تجاوز صدام، سرنگون کردن هواپیمای مسافربری ایران و تحریم های پی در پی تنها چند مورد برجسته از اقدامات خصمانه این کشور است. از طرف دیگر همواره مقام معظم رهبری(دامت برکاته) در فرمایشات خود حل مشکل تحریم را در اقتصاد مقاومتى دانسته اند که بایستی توسط مسئولان به طور جد پیگیری شود. آیا در این برهه از زمان که سایه شوم تروریست های تکفیری-بعثی بر کشورهای سوریه و عراق سنگینی می کند و قصابان غاصب صهیونیست دور جدید نسل کشی در باریکه غزه را دنبال می کنند بهتر نیست مسئولان وزارت امور خارجه بالاخص جناب آقای وزیر وقت خود را به جای نشستن پشت میز مذاکرات بی نتیجه با پنج + یک و تمدید زمان گفتگوها، کمی هم به رسیدگی به مسائل منطقه اختصاص دهند. شاید از نظر بعضی داعش چالش داخلی عراق باشد یا کاهش تحریم ها از پشتیبانی جبهه مقاومت اهمیت بیشتری داشته باشد اما آیا می توان منکر این موضوع شد که سلب آرامش و امنیت در کشورهای همسایه بر مسائل اقتصادی و سیاسی داخل بی تاثیر است! مگر غیر این است که رژیم اسرائیل که رویای حمله به ایران را در سر می پروراند و دندان تیز می کند باید از باریکه غزه بگذرد از روی خون علی اصغرهای رام الله. خادم الحرمین شریفین آب های زمزمشان را برای طفل یتیم فلسطینی گرم نمی کنند و سران فربه عرب، حمیتشان را با دلارهای آمریکایی مبادله کرده اند. فلسطین پاره تن اسلام آمریکایی نیست! ایران ریاست جنبش عدم تعهد را بر عهده دارد و انتظارها از دستگاه دیپلماسی دولت تدبیر بیش از این هاست.